| aaa4 |
| Nowy |
|
| |
| Dołączył: 16 Sty 2018 |
| Posty: 4 |
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/13
|
|
|
|
|
|
 |
|
 |
|
-Sprobuj domowej kielbasy ze swiezym chlebem. - Podala mu zawiniatko w haftowanej chustce. - Moj swietej pamieci maz zawsze powtarzal, ze nic tak nie spedza zmory jak mala przekaska.
-Dziekuje. - Johann przyjal poczestunek - To musial byc naprawde swiatly czlowiek. Zolnierz?
Pani Amsel wyraznie uradowala sie pytaniem.
-Nie, ale prawie. Urzednik panstwowy.
Johann wgryzl sie w mocno naczosnkowana kielbase, a obok rozpetala sie goraca dyskusja, czy urzednicy walcza o interesy Rzeszy tak samo zagorzale jak zolnierze, czy bardziej. Pierwsze skrzypce gral w niej oczywiscie pan Nadel, a pozostali pasazerowie scigali sie z nim, przepelnieni patriotycznym uniesieniem. Johann slyszal w ich glosach echa setek takich rozmow o wojnie, jakie przetaczaly sie zapewne przez cala Rzesze - ale oczywiscie zupelnie inaczej prowadzilo sie ja w obecnosci umundurowanego zolnierza z frontu. Teraz mogli rzucac przemowami, wygladzonymi do blysku w dyskusjach ze znajomymi, niemal wprost w armie.
Zujac, Johann usilowal robic dobra mine, choc nadal przenikaly go dreszcze, ktore obudzil w nim koszmar.
I tak dobrze, ze oszczedzil wspolpasazerom gorszego spektaklu. Nie zerwal sie na oslep, nie przypadl instynktownie do podlogi, zeby wcisnac sie pod drewniana lawke. Calkiem niedawno nie potrafilby opanowac prymitywnego odruchu ucieczki, przemoznej checi wcisniecia sie w byle kat w naglym ataku strachu. Jednak teraz czul sie znacznie lepiej i wiedzial, dokad zmierza.
Kielbasa szybko sie skonczyla, ale skorzystal z okazji i zamiast wlaczyc |
|
